Aanbesteding

Europa, ja ja, wederom Europa, heeft bepaald dat er één interne markt dient te zijn voor overheidsopdrachten binnen de EU. Door de Europese aanbestedingsregels kunnen Nederlandse bedrijven meedingen naar een project in een andere EU-lidstaat.

Je leest ook vaak dat een aanbesteding een 'tender' wordt genoemd, dit is de Engelse term, wij bevinden ons in Nedeland dus houden het graag bij 'aanbesteding'.

Dat wij in het buitenland een overheidsproject mogen uitvoeren betekent natuurlijk ook dat buitenlandse bedrijven mogen proberen een Nederlands overheidsproject binnen te halen. Een inkoopopdracht moet aan bepaalde regels voldoen, het doel is dat een overheid de beste kwaliteit krijgt voor een zo goed mogelijke prijs. De regels staan in de 'Aanbestedingswet 2012'.

Het belachelijke aan dit systeem is dat een bedrijf uit een laag-lonen-land goedkoper kan offreren, het is dan de taak van de overheid om te beoordelen of de beloofde prestatie ook daadwerkelijk kan worden uitgevoerd tegen de gewenste kwaliteit, en hoe ga je dat in vredesnaam doen?
Het zijn immers projecten die de overheid kennelijk niet zelf kan uitvoeren.

Aanbestedingen betreffen werken (bijvoorbeeld het aanleggen van een weg), een levering (zoals aankopen van meubilair en dienstwagens) en diensten (denk aan de beveiliging van personen en gebouwen.) Zelfs op het gebied van defensie kan een buitenlands bedrijf meedingen naar de gunst van een opdracht, hoewel daar wel extra eisen aan gesteld worden in verband met de veiligheid van het desbetreffende land.

Openbaar aanbesteden versus niet-openbaar aanbesteden
De openbare procedure stelt de inschrijvers in staat direct een offerte in te dienen. Een niet-openbare procedure wordt uitgeschreven als er veel interesse vanuit de markt wordt verwacht, een offerte hoeft pas te worden opgesteld als er een eerste selectie heeft plaatsgevonden.
Dikwijls wordt er op basis van de prijs een besluit genomen, soms ook op basis van prijs/kwaliteit. En hier wringt hem wat ons de schoen.

Vaak is al gebleken dat de bedrijven die inschrijven via een niet-openbare aanbesteding elkaar kennen en vooraf afspraken maken, zo vergoedt niet zelden degene die de opdracht krijgt de kosten van het voorwerk aan de anderen. Hierdoor loop je het risico dat er verboden prijsafspraken worden gemaakt.

Helaas gaat de bemoeienis van Brussel nog verder.

Ook tussen bedrijven wordt er aanbesteed, zo gunde woningbedrijf Ymere aan Feenstra een project voor het onderhoud van CV's van huurders, voorheen deed Bonarius dit dat vervolgens kapitaal vernietigd zag worden in de vorm van overtollige huisvesting, voorraden, werknemers en een wagenpark.
Bonarius pleegde ieder jaar onderhoud op de CV's, Feenstra eens per twee jaar, tja, dan snap ik wel dat je een goedkopere offerte kunt uitbrengen.

Wij zijn voor vrije marktwerking, maar tegen de vanuit Brussel opgelegde regels. Eerst moeten Nederlandse bedrijven een offerte uit kunnen brengen en dan pas buitenlandse.
Bij een binnenlandse aanbesteding moet er ook gekeken worden naar de reeds geleverde kwaliteit en of een 'switch' wel altijd gunstig uitpakt voor een bedrijf en of een oudere partner niet teveel benadeeld wordt.

Aanbesteden is een vak en kan flink wat kosten met zich meebrengen, links- of rechtsom kan de aanbestedingsprocedure dus ook veel geld kosten en u weet het hè, dat wordt altijd afgewenteld op de consument.
Een hoge mate van transparantheid ontbreekt volgens ons, de geldende procedures bieden onvoldoende waarborgen én wij winden dat Nederlandse bedrijven áltijd voorrang moeten krijgen.

Waarom dit platform?

Het SRP (sociaal-realistisch-platform) startte als een Internetbeweging, het is partij-onafhankelijk en wijst begrippen als 'links', 'rechts' en 'het politieke midden' af.

De politiek in Nederland kenmerkt sinds de Tweede Wereldoorlog in drie stromingen, te weten:

1. De Christen-Democratie
2. De Sociaal-Democratie
3. Het Liberalisme

De PvdA, het CDA en de VVD verdelen sinds 1948 de politieke posten, als het ze uitkomt mogen kleinere partijen aanschuiven. Deze 'verdeel en heers' politiek leverde de burger de laatste decennia geen echte vernieuwingen op, wel crises.

Het sociaal-realisme richt zich op de burger, wat is werkelijk in zijn of haar belang?
Bij grote vraagstukken zal de burger om een dwingend advies moeten worden gevraagd middels een referendum waarbij de opkomst én de meerderheid minimaal 50% dienen te zijn.

Het sociaal-realisme heeft geen enkele binding met een bestaande politieke stroming.
Totdat deze website begon te publiceren over sociaal-realisme in de politiek was hier niets over te vinden.

Laat uw stem écht spreken en neem niet langer genoegen met enkele seconden democratie eens in de vier jaar.